Հարգանքի տուրք համեստ բզեզին, գումարած առասպելների կյանքի կոչելը

Հոդվածի առանցքում

• Տիկին Թաթերը, ով երկար ժամանակ հրապուրված էր կենդանիների վարքով, իր հիասքանչ շոուի կազմակերպման համար ընտրել է համեստ գոմաղբի բզեզին, որը ապրում է այլ կենդանիների արտաթորանքների վրա, և այստեղ է «Ուզում եք հավատացեք, ուզում եք՝ ոչ» պահը՝ գիշերը շարժվում է Ծիր Կաթինի ուղիով: (Այս հնարավորությունը գալիս է նրա աչքերից, որոնք զգում են երկնային մարմինների շուրջ բևեռացված լույսը):
• Յուրատեսակ նախասրահում հարթ էկրանների վրա ցանցերի վրա երկու վիդեոներ են ցուցադրվում՝ «Sidereus Nuncius» («Աստղային պատգամաբերը») և «The Starry Messenger» («Աստղային լրաբերը») (երկուսն էլ 2014), որոնցում ներկայացվում է, թե ինչպես է տիեզերական գիտաֆանտաստիկ նավ հիշեցնող սարքը անաղմուկ շարժվում տիեզերքով:
• Այս ցուցադրությունը, որտեղ ամերիկյան արվեստի մոտ 100 աշխատանքներ են, որոնց հեղինակները մոտ երեք տասնյակ նկարիչներ են՝ սկսած 1929-ի ֆոնդային բորսայի սնանկացման տասնամյակից մինչև Երկրորդ աշխարհամարտի սկիզբ, միգուցե չի պատասխանում այդ հարցին, սակայն մեզ նյութ է տալիս՝ նկարներ, փորագրություններ, ցուցանակներ և մի քանի նկար, որպեսզի դրանցով լուծվի այդ խնդիրը:
• Վերջին 25 տարիներին Չառլզ Գարաբեդյանը (ծնված 1923-ին) հանդիսանում է Լոս-Անջելեսյան արվեստի աշխարհի սիրված, բարեհոգի կերպարը, որը հավատարիմ է մնացել ֆիգուրատիվ գեղանկարչությանը: Նա դա արել է՝ նկարելով վատից շատ լավը (ինչն էլ չի թողնում, որ նրա նկարները ակադեմիական ցուցադրության դրվեն), և օգտագործելով ներկերն այնքան հմտորեն, որ նրա էքսպրեսիոնիստական պատկերը թաքցնում է կոնկրետ նկարի փորձը:
• Պարոն Գարաբեդյանը, ով 2-րդ աշխարհամարտի ռազմաօդային ուժերի վետերան է, մինչև 30 տարեկան դառնալը լրջորեն չի զբաղվել նկարչությամբ: Սակայն դրանից հետո նա ագահությամբ կլանել է Ջոտոյի և Պիկասսոյի ժառանգության դասերը:

Ուշադրությանն արժանի

• Ֆրանսիացի երգիչ և դերասան Շառլ Ազանվուրը մահացավ 94 տարեկանում
• «Ռոմեո և Ջուլիետ» դինոզավրերին գտել են միասին թաղված
• Ով էր Շարլ Ազնավուրը Լոս Անջելեսի ու աշխարհի հայության համար

Դայանա Թաթերը (ծնված 1962-ին) հավանաբար Լոս-Անջելեսի լավագույն վիդեո-տեղակայման նկարիչն է:  Այս տարվա վերջին նա վայելելու է Լոս Անջելեսի շրջանի Արվեստի թանգարանի հետահայացքը: Տիկին Թաթերը գիտի իր տեխնիկական անանուն փոխանցման հնարավորությունները, ունի ցուցադրման տարածքների մատուցած հնարավորությունների հիանալի թատերական զգացողություն և պատրաստ է ընդլայնել իր գործունեության սահմանները:

Տիկին Թաթերը, ով երկար ժամանակ հրապուրված էր կենդանիների վարքով, իր հիասքանչ շոուի կազմակերպման համար ընտրել է համեստ գոմաղբի բզեզին, որը ապրում է այլ կենդանիների արտաթորանքների վրա, և այստեղ է «Ուզում եք հավատացեք, ուզում եք՝ ոչ» պահը՝ գիշերը շարժվում է Ծիր Կաթինի ուղիով: (Այս հնարավորությունը գալիս է նրա աչքերից, որոնք զգում են երկնային մարմինների շուրջ բևեռացված լույսը):

«Գիտական ֆանտաստիկա» (2014) խորագրով ցուցադրության մեջ հիմնական տեղը զբաղեցնում է մեծ, սպիտակ արկղը, որը, թվում է, դեղնավուն լույս է ճառագում,  որի թաքնված փոխանցման սարքավորումը  օդային էկրանի վրա խոշոր պլանով բզեզներ է ցուցադրում:

Յուրատեսակ նախասրահում հարթ էկրանների վրա ցանցերի վրա երկու վիդեոներ են ցուցադրվում՝ «Sidereus Nuncius» («Աստղային պատգամաբերը») և «The Starry Messenger» («Աստղային լրաբերը») (երկուսն էլ  2014), որոնցում ներկայացվում է, թե ինչպես  է տիեզերական գիտաֆանտաստիկ նավ հիշեցնող սարքը անաղմուկ շարժվում տիեզերքով: (Իրականում դա Griffith Park-ի աստղադիտարանի աստղային պրոյեկտորն է: Ամբողջ ցուցադրությունը լուսավորվում է գիշերային կապույտով, որը ավելի շատ նման է բացառիկ գիշերային ակումբի, որտեղ մատուցվում է խիստ թանկարժեք սառը օղի, քան գոմաղբի բզեզի բնակարանին:

Խնդիրը սառցային նորաձևությունն է: Նրանում ինչ-որ բացակայող բան կա, որն ավելի ճիշտ գոմաղբի բզեզի բնական հրաշքի և տիկին Թաթերի տպավորիչ տեխնիկայի միջև գեղարվեստական կապն է: Բավականին բարդ է ցուցադրության ընդգրկումը՝ միջատից մինչև տիեզերք, սակայն ցուցադրությունը հնարավորություն է տալիս ընկալել դրա գեղարվեստականությունը: Այն, ինչ կա այստեղ, հիասքանչ է, սակայն գիտությունների համակարգում բավականին մշուշոտ մի բան:

«Ձախ ճակատը»: 1929-1940 թթ. «Կարմիր տասնամյակի» արմատական արվեստը

Այնպես, ինչպես ճարտարապետությունն է երկար ժամանակի ընթացքում դառնում մեր բնական միջավայրի մի մասը, այնպես էլ քաղաքական կրքերն են դարձել պատմություն: Եվ, երբ այդ կրքերի գեղարվեստական նմուշները դարձել են արվեստի պատմություն, հարց է առաջանում, թե արդյո՞ք պետք է դրանք դիտարկել որպես հակիրճ ներկայացվող, փայլուն, գեղեցիկ նկարված արվեստի առարկաներ, ինչը անարդար է նրանց ծագման նկատմամբ:

Այս ցուցադրությունը, որտեղ ամերիկյան արվեստի մոտ 100 աշխատանքներ են, որոնց հեղինակները մոտ երեք տասնյակ նկարիչներ են՝ սկսած 1929-ի ֆոնդային բորսայի սնանկացման տասնամյակից մինչև Երկրորդ աշխարհամարտի սկիզբ, միգուցե չի պատասխանում այդ հարցին, սակայն մեզ նյութ է  տալիս՝ նկարներ, փորագրություններ, ցուցանակներ  և մի քանի նկար, որպեսզի դրանցով լուծվի այդ խնդիրը:

Հիմնականում սև-սպիտակ արվեստը, որը նման է Ռեջինալդ Մարշի, Ռաֆայել Սոյերի, Մեյբլ Դուայթի և չգնահատված Լուիս Լոզովիկի արվեստին, ստեղծվել է Մեծ Դեպրեսիայի տարիներին, երբ դասակարգային պայքարը, որն հանդես էր գալիս «մենք դեմ ենք մեկ տոկոսին» կարգախոսով, շատ ավելի քաղաքավարի է թվում  արհմիությունների, ֆաշիզմի բարձրացման համեմատության մեջ և միավորում է արվեստագետներին, որոնք ներկայացնում են, որ այսօրվա սոցիալական խնդիրներից և ոչ մեկն այսօր չի ծագել: Այս եզրակացությանը նպաստում են նաև այն ժամանակվա  Մայիսմեկյան խոշոր շքերթների պատկերներով խոշոր ցուցանակները:

Այնուհետև գալիս է Խորհրդային Միության և Ֆաշիստական Գերմանիայի Չհարձակման պակտը, որը հիասթափեցնում է ձախերին, և կարճ ժամանակ անց Ամերիկան պատերազմի մեջ է մտնում: Նրանք դադարեցնում են բողոքը, սակայն ոչ պայքարը, «Ձախ ճակատը» հանդիսանում է այդ ամբողջ պատմության հիշեցումը:

Չարլզ Գարաբեդյան. առասպելական իրականություն

Վերջին 25 տարիներին  Չառլզ Գարաբեդյանը (ծնված 1923-ին) հանդիսանում է Լոս-Անջելեսյան արվեստի աշխարհի սիրված, բարեհոգի կերպարը, որը հավատարիմ է մնացել ֆիգուրատիվ գեղանկարչությանը: Նա դա արել է՝ նկարելով վատից շատ լավը (ինչն էլ չի թողնում, որ նրա նկարները ակադեմիական ցուցադրության դրվեն), և օգտագործելով ներկերն այնքան հմտորեն, որ նրա էքսպրեսիոնիստական պատկերը թաքցնում է կոնկրետ նկարի փորձը: Նրա գույնը լավատեսորեն անմեղ է թվում, սակայն այն ճառագում է յուրահատուկ ձևով:

Նրա մեծ, ակրիլային նկարների հիմքը առասպելաբանությունն է՝ դասական Հունաստանը, Աստվածաշնչյան պատմություններն և այլն, և հավանաբար, ինչի մասին ենթադրվում է, դրանք գալիս են նաև պարոն Գարաբեդյանի հայկական ժառանգությունից: (Նրա ծնողները փրկվել  են 20-րդ դարասկզբի Հայոց Ցեղասպանությունից և նա ու իր քույրերն ու եղբայրները որոշ ժամանակ ապրել են մանկատանը):

Պարոն Գարաբեդյանը, ով 2-րդ աշխարհամարտի ռազմաօդային ուժերի վետերան է, մինչև 30 տարեկան դառնալը լրջորեն չի զբաղվել նկարչությամբ:  Սակայն դրանից հետո նա ագահությամբ կլանել է Ջոտոյի և Պիկասսոյի ժառանգության դասերը, ինչպես նաև գեղանկարչական դյուրինությունը իր հայրենակից, հարավային կալիֆորնիացի Ռիչարդ Դիբենկորնից: Իհարկե, պարոն Գարաբեդյանը շատ ժամանակ ուներ այս հիմքի վրա իր սեփական հայացքները կերտելու համար, և 70-ականներից սկսած,  նրա յուրաքանչյուր ցուցահանդես հաջողություն է ունեցել:

Հոդվածի բնօրինակն՝ այստեղ