Խորտակված հարստություն: Ապշեցուցիչ երաժշտություն արխիվներից. Այս շաբաթ Ջիվան Գասպարյանն է

Հոդվածի առանցքում

• Դուդուկը Հայաստանի բնիկների փողային գործիքն է` պատրաստված հին ծիրանենու փայտից:
• Այն թովիչ եւ ազատ հոսող ձայն է, շատ մտերմիկ է և խորհելու առիթ է տալիս:
• Հնագույն դուդուկի տխուր, հոբոյի նմանվող ձայնը պայմանավորված է սրինգի լայնությամբ:
• Հանրահայտ երաժիշտ Ջիվան Գասպարյանի շնչով դուդուկը, որը մի ժամանակ համարվել է աղքատ մարդու գործիք, հասել է բարձունքների ու արեւմտյան ականջներին:
• Զիվան Գասպարյանի ներկայացրած երկու ուղղությունները` «Մայր իմ» եւ «1988-ի դեկտեմբերի 7», հզոր են եւ հիշողություններ արթնացնող:

Ուշադրությանն արժանի

• Ծառերն օգնեցին հայ փախստականներին արմատներ գցել
• Ցանկանում եմ մեռնել երգելով. Դաժան հիշեցում Հայոց Ցեղասպանության մասին
• Հիսուսի կնոջ եւ երեխայի մասին գիրքն ու դրա հետևում թաքնված հեղինակը

Դոնալ Դինինն իր երաժշտական հավաքածուն ուսումնասիրելուց հետո բացատրում է, թե ինչու է «Լուսինը շողում գիշերը» արժանի ուկնդրության:

Դուդուկը, որը Հայաստանի բնիկների փողային գործիքն է, հին ծիրանենու փայտից պատրաստված փոքր ֆլեյտա է: Հարուստ տոնային գույնը եւ ձայնի քաղցրությունը պատահական չեն:

Հնագույն դուդուկի տխուր, հոբոյի նմանվող ձայնը պայմանավորված է սրինգի լայնությամբ, որը նվագողից պահանջում է շնչառական հոյակապ տեխնիկա: Այն հիմնականում նվագում են մեկ այլ դուդուկի հետ, որտեղ մենակատարը նվագում է լրացուցիչ ձայնի ուղեկցությամբ: Դա երաժշտությանը հաղորդում է բացառիկ հուզիչ հնչունային մթնոլորտ, երկու գործիքները պահպանում են ներդաշնակությունը:

Այն թովիչ եւ ազատ հոսող ձայն է, շատ մտերմիկ է և խորհելու առիթ է տալիս: Իր մեղմությամբ այն լռեցնում է, իսկ ցածր տոնայնությունը բոլորովին չի խանգարում հանդարտությանը:

Հանրահայտ երաժիշտ Ջիվան Գասպարյանի շնչով դուդուկը, որը մի ժամանակ համարվել է աղքատ մարդու գործիք, հասել է բարձունքների ու արեւմտյան ականջներին: 1989 թ. Գասպարյանը թողարկեց իր ալբոմը Opal պիտակով, որը կոչվում է «Ես տխուր չեմ լինի այս աշխարհում»: Ավելի ուշ, պրոդյուսեր Մայքլ Բրուքի հետ համագործակցության արդյունքում, ստեղծվեց «Լուսնի փայլում գիշերը»:

Սա Գասպարյանի գլուխգործոցն է: Բրուքն իր կախարդանքն օգտագործում է առավել նուրբ ձեւերով, ստեղծում ջերմ, ակուստիկ պայմաններ, որպեսզի ձայնը հարազատ լինի ունկնդրին:

Գասպարյանը նվագում է սրտանց եւ նրբագեղ: Քնքշություն կա ամեն մի նոտայի, ֆրազի եւ երգի մեջ: Նրա ներկայացրած երկու ուղղությունները` «Մայր իմ» եւ «1988-ի դեկտեմբերի 7», հզոր են եւ հիշողություններ արթնացնող: Երգի եւ գործիքի ձայների համադրությունը հմայում է:

Այն շոշափելի է դարձնում ամենաանհասանելի երեւույթները` հանգիստ, խաղաղ երազանքը:

Հոդվածի բնօրինակն` այստեղ: