Ո՞ր հարցում էր Չակ Հեյգելը ճիշտ

Հոդվածի առանցքում

• Չակ Հեյգելը  ամենաուժեղ թեկնածուն չէր Պաշտպանության նախարարի պաշտոնի համար, և նա ինչ-որ տեղ քավության նոխազ դարձավ:
• Օբամայի վարչակազմում Հեյգելի նախորդներից Ռոբերտ Գեյթսն ու Լեոն Պանետան չխանգարեցին, որ 2011 թ.-ին  ԱՄՆ զորքը դուրս բերվի Իրաքից:
• Երբ խոսքը վերաբերում էր Ռուսաստանին եւ  2014-ի ճգնաժամերին, համապատասխան ամերիկյան արձագանք Պաշտպանության նախարարությունից չստացվեց:

Ուշադրությանն արժանի

• Ֆուկույամայի ֆատալիզմը
• Ծեծը խելք չի սովորեցնում, այն բթացնում է մեր երեխաներին
• Անցյալի 12 ամենահայտնի սեքս խորհրդանիշներ, որոնց մենք չենք մոռանա

Ես երկու տարի առաջ էլ համոզված էի, որ Չակ Հեյգելը  ամենաուժեղ թեկնածուն չէր Պաշտպանության նախարարի պաշտոնի համար, և նա ինչ-որ տեղ քավության նոխազ դարձավ: Ես պնդում եմ, որ վարչակազմի արտաքին քաղաքականության  շատ սխալներ թույլ են տրվում Սպիտակ տանը:

Օրինակ, Օբամայի վարչակազմում Հեյգելի նախորդներից Ռոբերտ Գեյթսն ու Լեոն Պանետան չխանգարեցին, որ 2011 թ.-ին  ԱՄՆ զորքը դուրս բերվի Իրաքից, չնայած նրանք երկուսն էլ հնարավորություն ունեին ազդելու խնդրի քննարկումների վրա: 2012 թ. Իրաքի քաղաքականության տապալումն ու սիրիական քաղաքացիական պատերազմի սկիզբը   (2011-12թթ. նախագահ Բարաք Օբամայի որոշումները  այդ պատերազմի մեջ չներգրավվելու վերաբերյալ) նախորդել են պարոն Հեյգելի պաշտոնավարությանը:

 Իմ գնահատմամբ, Պաշտպանության նախարար Հեյգելը զուսպ է եւ շատ արդյունավետ կարողացավ հավասարակշռությունը վերականգնել հօգուտ ասիական-խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանի՝ ակտիվացնելով ԱՄՆ ռազմական ներկայությունն այնտեղ և այցելելով մի շարք դաշնակից պետություններ, նաև` Չինաստան:

Երբ խոսքը վերաբերում էր Ռուսաստանին եւ  2014-ի ճգնաժամերին, համապատասխան ամերիկյան արձագանք Պաշտպանության նախարարությունից չստացվեց:

Ինչ վերաբերում է ռազմական բյուջեին,  նախարար Հեյգելին հաջողվեց հետ մղել նրանց, ովքեր դեմ էին Պենտագոնի ծախսերի կրճատմանը, դուրս եկավ նաեւ նրանց դեմ, ովքեր մտածում էին, որ բանակը կարող է դառնալ պաշտպանության կրճատումների հիմնական  վճարողը, ելնելով այն հայեցակարգից, որ  ԱՄՆ-ն մուտք է գործում  «այլեւս ոչ մի ցամաքային մեծ պատերազմ»-ի դարաշրջան:

Այսպիսով, ես չեմ պատրաստվում նախարար Հեյգելին մեղադրել ընթացիկ խնդիրների համար: Հաշվի առնելով նրա հրաժարականը, սակայն, մենք պետք է պարզենք, կա՞ն արդյոք նախագահին հասանելի ուժեղ տարբերակներ:

Հոդվածի բնօրինակն՝ այստեղ։