Արեւելյան Եվրոպայի խնդիրը Ռուսաստանը չէ

Հոդվածի առանցքում

• Արեւելյան Եվրոպայի հետխորհրդային պետություններն ունեն թշնամի, ով խափանում է կառավարությունները, հարվածում տնտեսությանը եւ անկայունություն սերմանում: Դա Ռուսաստա՞ն է: Ոչ: Վրաստանի, Մոլդովայի եւ Ուկրաինայի նման երկրների համար ամենամեծ սպառնալիքն է իրենց վատ կառավարման համակարգն ու ոչ ֆորմալ իշխանության չարաշահումները: Եվ դրա թույլ կողմերը նրանց ավելի խոցելի են դարձնում իրենց հզոր արեւելյան հարեւանի համար, իսկ հետեւանքների համար մեղքն ի վերջո նրանցն է:

Ուշադրությանն արժանի

• Հեռանկարներ․ Փորձելով զավթել Ուկրաինայի ըմբոստ ոգին
• Անհնար էր պատկերացնել Ֆրանկոֆոնիան Հայաստանում
• Մերկելի հանդուրժողական Եվրոպայի տեսլականը

Ոչ ֆորմալ կառավարությունը եւ հետեւում գտնվող իշխանավորներն ավելի վտանգավոր են, քան Մոսկվան:

Արեւելյան Եվրոպայի հետխորհրդային պետություններն ունեն թշնամի, ով խափանում է կառավարությունները, հարվածում տնտեսությանը եւ անկայունություն սերմանում:

Դա Ռուսաստա՞ն է: Ոչ: Վրաստանի, Մոլդովայի եւ Ուկրաինայի նման երկրների համար ամենամեծ սպառնալիքն է իրենց վատ կառավարման համակարգն ու ոչ ֆորմալ իշխանության չարաշահումները:

Եվ դրա թույլ կողմերը նրանց ավելի խոցելի են դարձնում իրենց հզոր արեւելյան հարեւանի համար, իսկ հետեւանքների համար մեղքն ի վերջո նրանցն է:

Իհարկե, ռուսական ռազմական ագրեսիան մեծ սպառնալիք է Ուկրաինայի համար: Անցյալ տարի Ուկրաինայի երեք նավերի եւ նրանց անձնակազմի զավթումը Ազովյան ծովում գերազանց օրինակ է: Բայց նման բաց հակադրությունը բացառություն է, այլ ոչ թե կանոն:

Վրաստանում վերջին զարգացումները լավ օրինակ են: ԱՄՆ-ի երկկողմանի ռազմական օգնությունը, ինչպես նաեւ Վրաստանին հակատանկային հրթիռների վաճառքի երկարատեւ ձգձգումը նվազեցրել է Ռուսաստանի ռազմական ագրեսիայի նկատմամբ վախը եւ կրճատել ՆԱՏՕ-ի անդամակցության հրատապությունը:

Իրոք, Ռուսաստանի եւ Վրաստանի միջեւ հարաբերությունները զգալիորեն բարելավվել են, քանի որ դիվանագիտական ​​հարաբերությունները դադարեցվել էին 2008 թվականի հինգ օրյա պատերազմից հետո, երբ Մոսկվան կորցրել էր անմիջական ազդեցություն Վրաստանի ներսում եւ ճանաչել Աբխազիայի եւ Հարավային Օսիայի երկու անջատված տարածքները:

Այս օրերին Վրաստանում ամենամեծ խնդիրը Մոսկվայից սպառնալիք չէ: Դա քաղաքական կեղծ օրակարգ է, որը կարող է վտանգել իր ամենամեծ ենթակառուցվածքային նախագծին՝ Սեւ ծովի ափին Անակլիա նավահանգստին:

2020-ին նախատեսված այս նախագիծը նպատակ ունի Վրաստանի տարածքը դարձնել Արեւելք-Արեւմուտք կարևոր տրանզիտային կետի՝ թույլ տալով նրան ընդունել խոշոր կոնտեյներային նավեր եւ խթանել իր ճանապարհներն ու երկաթուղային երթեւեկությունը: Նախագիծը ներգրավել է միջազգային աջակցողներ. Առաջին փուլը, որը կազմում է 600 մլն դոլար, մասնակիորեն ֆինանսավորվում է չորս միջազգային վարկատուների կողմից, եւ Եվրահանձնաժողովը պարտավորվել է աջակցել երկրորդ փուլին, ներառյալ ճանապարհային եւ երկաթուղային կապերը: ԱՄՆ – ի խոշորագույն նավահանգիստ կառավարող ընկերույունը՝ SSA Marine Seattle- ը, պետք է կառավարի տերմինալը:

Սակայն նախագծի ապագան անորոշ է:

Նախագիծը սերտորեն կապված է նախկին վարչապետ Գիորգի Կվիրիկաշվիլիի հետ, ով անցյալ տարի հրաժարական տվեց Բիձինա Իվանիշվիլիի հետ խնդիրների պատճառով: Վերջինս ևս նախկին վարչապետ է եւ իշխող կուսակցության՝ «Վրացական երազանք» -ի գլխավոր դեմքը:

Վերջերս սկսված փողերի լվացման հետաքննությունը, որը հանդիսանում է նավահանգստի նախագծի համար պատասխանատու բանկը, լայնորեն դիտարկվում է որպես քաղաքական դրդապատճառներ ունեցող` հավանաբար Իվանիշվիլու կողմից հրահրված, ով շարունակում է ստվերից ղեկավարել իշխանությունը: Նախկին վարչապետի շահերը կամ նրա գործարար ընկերների Փոթիի նավահանգստում կարող են ևս գործոն լինել: Անցյալ շաբաթ կառավարությունը հայտարարել է Փոթիի նավահանգստի համար ընդլայնման նոր ծրագիր:

Ֆորմալ կերպով, Վրաստանի կառավարությունը լիակատար աջակցություն է հայտնել Անակլիային, եւ ծրագիրը լավ հնարավորություն ունի ճգնաժամի լուծման համար: Դա շատ կարեւոր է: Սակայն իշխանության համար պայքարի պատճառով ստեղծված անորոշությունն արդեն իսկ անկայունություն է առաջացրել եւ բացթողումների առիթ տվել:

Իսկ չարախոսների պակաս չկա դրսում: Ռուսաստանի համար Անակլիան իր սեւծովյան նավահանգիստների համար մրցակից էր: Այն նաեւ մոտ է Աբխազիային,: Ռուս մեկնաբաններից մեկը այն կոչել է ԱՄՆ-ի գաղտնի ռազմական նախագիծ:

Թուրքիան չի կարող երջանիկ լինել նախագծի հետ կապված, քանի որ Անակլիան սեւծովյան իր սեփական նավահանգիստների ուղղակի մրցակից է դառնում: Եվ չնայած Չինաստանը պաշտոնապես աջակցում է նախագծին, լուրեր են պտտվում, որ այս առիթով այնքան էլ ոգևրոված չեն, քանի որ իրենց սեփական փորձը տնօրինելու եւ կառավարելու այն մերժվել է:

Ցավոք, Վրաստանի համար նման պակյքարը նորություն չէ: Ոչ ֆորմալ կառավարությունը եւ կուլիսների հետեւում գործող իշխանությունը վաղուց արդեն մաս են երկրի կառավարման համակարգի:

Վերլուծաբան Իվլիան Խաինդրավան հիշում է նախկին նախագահ Միխեյիլ Սաակաշվիլու մասին, ով շատ սիրված էր Արեւմուտքի որոշ շրջաններում: Նրա իշխանությունը ցերեկային ժամերին զրուցում էր արեւմտյան գործիչների հետ, իսկ «գիշերային կառավարությունը», ընդունում էր իրական որոշումներ:

Այն շարունակում է ունենալ վերահսկման համակարգ: Հասարակական կազմակերպուոյւնները և պատգամավորները վերջերչս մեկ այլ հաղթանակ տոնեցին՝ ստիպելով կասկածելի համբավ ունեցող 10 դատավորների թեկնածուներին հանել իրենց թեկնածաույունները հանրային բողոքի շարժման արդյուքնում:

Մոլդովայում եւ Ուկրաինայում կոռուպցիայի խնդիրներն ավելի մեծ են: Մոլդովան, մասնավորապես նման է «զավթված պետության», որտեղ բիզնեսը եւ քաղաքականությունը միավորված են, եւ պետության մեծ մասը պարտավոր է ծառայել հզոր մարդկանց կարիքներին, այլ ոչ թե ազգային շահերին: Երկու երկրներն էլ այս տարվա գարնանը ընտրություններ են անցկացնում:

Դեռեւս կարեւոր է ռուսական ագրեսիային դիմադրումը, հատկապես Ուկրաինայում: Բայց սա այդ երկրներում միայն պատմության մի մասն է: Քանի դեռ այս խորքային ներքին խնդիրները շարունակվում են, նրանց ինքնիշխանության դեմ դիվերսանտները կգտնեն ուղիներ պետությանը վնասելու:

Հոդվածի բնօրինակն՝ այստեղ